Έχουμε και λέμε: Μπούσης, Λυσάνδρου, Νταμπράουσκας. Η αλυσίδα που βγάζει τον καρφωμένο στο χιόνι ΟΦΗ απο το τούνελ. Μια εταιρία που είχε περιέλθει στην απόλυτη εσωστρέφεια, ένα καζάνι που έβραζε και απλά περιμέναμε όλοι το μοιραίο. Κι αν λέμε συχνά πυκνά πως δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά, ο Λιθουανός προπονητής βάλθηκε να μας αποδείξει πως γίνονται και θαύματα. Γιατί αυτό που βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες είναι ένα θαύμα. Ένας ανυπόληπτος ΟΦΗ που είχε μετατραπεί σε σάκο του μποξ, που δεν ήξερε τις σημαίνει «χτυπάω» ματς, που έχανε με κάτω τα χέρια από τον κάθε πικραμένο, ξαφνικά μετατράπηκε σε ένα ανταγωνιστικό σύνολο που ξέρει τι θέλει στο γήπεδο, με παίχτες μαχητές και έναν πάγκο «φωτιά». Το αίμα του Λιθουανού βράζει. Το είδαμε στην Τούμπα. Όταν τα πρώτα περίεργα σφυρίγματα του ρέφερι έκαναν την εμφάνιση τους εκείνος δεν άφησε τον τέταρτο σε χλωρό κλαρί. Οι κάμερες δεν έδειξαν τα πολλαπλά έντονα τετ-α-τετ του τελευταίου με τον προπονητή του ΟΦΗ που δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω ούτε εντός ούτε εκτός αγωνιστικού χώρου.
Πάμε όμως στην ουσία, στην μεγάλη εικόνα.
Η ΠΑΕ ΟΦΗ έχει τα τελευταία χρόνια ιδιοκτήτη και αυτό από μόνο του είναι σπουδαίο, αν αναλογιστούμε τι έχει περάσει διοικητικά ο σύλλογος τις τελευταίες δεκαετίες. Εκτός όμως απο ιδιοκτήτη, η διοίκηση της ΠΑΕ έχει επικεφαλής έναν τεχνοκράτη του ποδοσφαίρου. Ένα στέλεχος που δεν βρίσκεις εύκολα στις υπόλοιπες μεγάλες ΠΑΕ. Ο Μηνάς Λυσάνδρου δεν διαθέτει μόνο τις ικανότητες και τις γνώσεις, διαθέτει και το προφίλ που χρειάζεται να έχει ο άνθρωπος που ηγείται του ΟΦΗ. Μετριοπαθής, χωρίς ίχνος έπαρσης, ευγενής, με πυγμή, που γνωρίζει πότε θα χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και πότε να κρατήσει χαμηλά τους τόνους. Διακριτικός, μακριά απο τα φώτα της δημοσιότητας κάνει τη δουλειά του και όπως φαίνεται απο την πορεία του την ξέρει καλά. Δυστυχώς η εποχή Μπούση χαρακτηρίστηκε απο στελέχη που είχαν στοιχεία αλαζονείας, η οποία στοίχισε στον ίδιο τον ιδιοκτήτη της ΠΑΕ όσο και στον σύλλογο. Η ευθύνη του Μπούση έγκειται στο ποιους εμπιστεύθηκε να τρέξουν το περίφημο project. Η ευθύνη του Λυσάνδρου στο γεγονός πως έδωσε περισσότερο χρόνο απ’ όσο έπρεπε σε εκείνους που δεν έκαναν σωστά τη δουλειά τους και οδηγούσαν την εταιρία σε αδιέξοδο. Ίσως βέβαια να ήταν δεμένα τα χέρια του. Ίσως.
Πάμε όμως στην επόμενη μέρα.
Το «κάδρο» της φωτογραφίας αποτελεί μια δυνατή συνταγή για να οδηγήσει ξανά τον ΟΦΗ ψηλά. Πρέπει να διαφυλαχθεί.
Μπούσης, Λυσάνδρου, Νταμπράουσκας συγκροτούν μια ισχυρή τριάδα ικανή για μεγάλα πράγματα. Ο ένας έφερε τον άλλο και όλοι μαζί τα χαμόγελα στον ταλαιπωρημένο κόσμο του ΟΦΗ. Πρέπει και οι 3 να παραμείνουν στις θέσεις τους και τα χαμόγελα στο πρόσωπα μας. Αυτό είναι πλέον το διακύβευμα.
ΥΓ1: Δεν μπορεί να πέσει το ανάθεμα στον Νιόπλια. Ο Νιόπλιας, παρά τα λάθη και τις παραλείψεις του, έκανε το καλύτερο που μπορούσε. Η σύγκριση με τον Λιθουανό είναι άδικη γιατί πολύ απλά μιλάμε για προπονητές από διαφορετικά «ράφια» της αγοράς.
ΥΓ2: Και ξαφνικά οι παίχτες δεν τραυματίζονται δυό-δυό, και τρέχουν στο 90 σαν να είναι στο δέκατο λεπτό. Έργο Νίκου Κουνδουράκη.
ΥΓ3: Ο Μπούσης ως οικονομικό μέγεθος δεν είναι ούτε Μαρινάκης, ούτε Μελισσανίδης, ούτε Σαββίδης, ούτε Αλαφούζος. «Ξεφόρτωσε» δέκα εκατομμύρια το πρώτο διάστημα, δεν θα συνεχίσει να το κάνει και αυτό φάνηκε από την τρίτη κιόλας χρονιά. Όμως η ΠΑΕ ΟΦΗ δεν χρειάζεται μόνο τα εκατομμύρια του big Mike, χρειάζεται κυρίως την σταθερότητα που δίνει στην εταιρία ένας επιχειρηματικά αξιόπιστος ιδιοκτήτης. Άλλωστε ο ΟΦΗ, με τους σωστούς ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις, μπορεί να γίνει ανταγωνιστικός και να ικανοποιεί το κοινό του, γιατί έχει δυναμική και υπολογίσιμο μέγεθος.
Το άρθρο “Η Τρόικα της «ασπρόμαυρης» αναγέννησης“, δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά στο CRETA24.
