Τελευταία μέτρα, “το Καλλιμάρμαρο σας περιμένει” φώναζαν όλοι και σκίζεις με τη σειρά σου κι εσύ το νήμα του τερματισμού. Συγκίνηση, έντονα συναισθήματα
Της Σοφίας Ταστσίδη
Ο Αυθεντικός Μαραθώνιος της Αθήνας με την ξεχωριστή διαδρομή και ιστορία του συνεχίζει αδιάκοπα να συγκινεί και να εμπνέει χιλιάδες δρομείς από όλο τον κόσμο, μεταφέροντας το μήνυμα του “ευ αγωνίζεσθαι” και δη του “αγωνίζεσθαι” για όσα αξίζουν. Το ιστορικό και πολιτιστικό βάρος αυτής της διαδρομής προσδίδει έναν συμβολισμό που δεν συναντάται σε άλλους μαραθωνίους, καθιστώντας τον μοναδικό.
Μία μικρή ιστορική αναδρομή είναι αναγκαία για να αποκτήσουμε σφαιρική γνώση για την απαρχή του Μαραθωνίου της Αθήνας. Μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι ο αρχαίος αγγελιαφόρος Φειδιππίδης σύμφωνα με τον θρύλο, έτρεξε από τον Μαραθώνα έως την Αθήνα για να αναγγείλει τη νίκη των Αθηναίων στη Μάχη του Μαραθώνα αναφωνώντας «Χαίρετε! Νενικήκαμεν!» και ύστερα από αυτό έπεσε και άφησε την τελευταία του πνοή.
Από το 1983, ο κλασικός Μαραθώνιος της Αθήνας διεξάγεται στη μνήμη του εμβληματικού μαραθωνοδρόμου Γρηγόρη Λαμπράκη. Ενδεχομένως οι περισσότεροι να τον έχετε ακούσει λόγω της Λεωφόρου Γρηγορίου Λαμπράκη στην περιοχή του Πειραιά. Ποια είναι, όμως, αυτή η μεγάλη προσωπικότητα;
Στη μνήμη του Γρηγόρη Λαμπράκη
Πρόκειται για έναν άνθρωπο ορόσημο τόλμης, δυναμισμού και αέναου αγώνα που δεν σταμάτησε ποτέ να υποστηρίζει τα πιστεύω του. Ένας άνθρωπος που αγωνίζονταν για να μεταφέρει το μήνυμα ότι όλος ο κόσμος δικαιούται να ζήσει με Ειρήνη,Ελευθερία και Δημοκρατία. Το νήμα της ζωής κι για εκείνον, όπως και για τον Φειδιππίδη, κόπηκε μεταφέροντας ακριβώς αυτό το μήνυμα. Κάπως έτσι λοιπόν κι ο Μαραθώνιος έχει ταυτιστεί με τη διαδρομή του αγγελιαφόρου, του ανθρώπου που τρέχει για να μεταφέρει το μήνυμα, όποιο κι εάν είναι αυτό γιατί για τον καθένα από εμάς διαφέρει.
Άνθρωποι από όλο τον κόσμο μαζεύονται γι’ αυτό το πάρτι -γιατί μόνο ως πάρτι μπορεί να χαρακτηριστεί ύστερα από τη συμμετοχή περίπου 21 χιλιάδων ανθρώπων. Ο κάθε δρομέας ντυμένος διαφορετικά, αρκετοί δείχνοντας τον τόπο καταγωγής τους φορώντας τα χρώματα της σημαίας τους, άλλοι δίνοντας έναν χαρακτήρα παιγνιώδη στον αγώνα ντυμένοι με στολή μπανάνας, άλλοι ως Σπαρτιάτες, αρχαίοι Έλληνες με σανδάλια, άλλοι με μπλούζες τυπωμένες με αφιερώσεις και τόσα άλλα…
Η συμμετοχή του κοινού στην πλευρά της διαδρομής είναι καθοριστική. Κάθε χιλιόμετρο της διαδρομής πλημμυρίζει από τις φωνές ενθάρρυνσης των θεατών, οι οποίοι με την αδιάκοπη στήριξή τους γίνονται μέρος της επιτυχίας του αγώνα. Οι εθελοντές, οι επαγγελματίες και οι απλοί πολίτες αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της διοργάνωσης, εξασφαλίζοντας την ομαλή διεξαγωγή του αγώνα και δίνοντας στους δρομείς την αίσθηση ότι κάθε βήμα έχει σημασία. Από τον Μαραθώνα με αποκορύφωμα το Καλλιμάρμαρο, οικογένειες, παιδάκια, ηλικιωμένοι, Έλληνες και ξένοι σε ενθαρρύνουν είτε μοιράζοντας κλαδιά από ελιά, είτε κρατώντας πανό, είτε ακόμα δίνοντάς σου το χέρι κάνοντάς σε να αισθανθείς πρωταθλητής.
Τα πανό που ξεχώρισα
Για πρώτη φορά συμμετείχα σε αυτό το μεγαλειώδες γεγονός και μεταξύ των πολυάριθμων πανό που ξεχώρισα ήταν ένας νεαρός προς το τέλος της διαδρομής ντυμένος με ολόλευκο μανδύα και μούσια, ο οποίος εμφανισιακά είχε προσπαθήσει να μιμηθεί τον Θεό. Έγραφε, λοιπόν, «το τέλος είναι κοντά…».
Ακόμα, δεν έλειπαν και οι πολιτικές τοποθετήσεις όπως αυτή «Με ΠΑΣΟΚ θα είχες πάρει επίδομα Μαραθωνίου».
Η μουσική που γέμιζε τους δρόμους ήταν πολυφωνική με κορυφαία στιγμή κάπου στο 5ο χιλιόμετρο όπου μία ομάδα από μικρά παιδάκια, ντυμένα με παραδοσιακές στολές, είχαν στήσει ένα κύκλο και χόρευαν. Ο αγώνας ξεκίνησε με τον «Ζορμπά» να ηχεί δυνατά και στο ενδιάμεσο μέχρι και τη ”Ρόζα” του Μητροπάνου ακούσαμε, επιθυμώντας ενδεχομένως οι διοργανωτές να δώσουν μία εμπειρία ελληνικής μουσικής στους ξένους.
Ο Μαραθώνιος της Αθήνας είναι μια ευκαιρία να δοκιμάσει κάποιος τα όριά του και να αποδείξει ότι η δύναμη της θέλησης μπορεί να ξεπεράσει οποιονδήποτε σωματικό περιορισμό. Γιατί είναι σίγουρο πως μετά από κάποια χιλιόμετρα, ειδικά εάν λάβουμε υπόψη μας τις απότομες και έντονες υψομετρικές διαφορές, το σώμα σου καταπονείται και οι αντοχές πέφτουν.
Αυτό είναι το σημείο που ξεκινάει στην ουσία και ο αγώνας γιατί τότε τρέχεις με την ψυχή και το μυαλό σου κι όχι με τα πόδια. Όσο τρέχει το μυαλό, τα πόδια δεν σταματάνε. Αυτό είναι κανόνας!
Τι σκέφτεσαι ενώ τρέχεις στον Μαραθώνιο
Και με τι μπορεί να απασχολείς το μυαλό σου όλα αυτά τα χιλιόμετρα; Σκέφτεσαι γιατί ξεκίνησες αυτό τον αγώνα, ποιος είναι ο δικός σου αρχικός και προσωπικός στόχος, γιατί τα χιλιόμετρα που έχουν προηγηθεί για να φτάσεις εκεί είναι ο πραγματικός άθλος κι εκείνη η ημέρα απλά σου ανήκει και απολαμβάνεις τη διαδρομή, το ταξίδι. Το μπράβο από τον δικό σου άνθρωπο, τις κάμερες που σε τραβάνε, τους φωτογράφοι, τους υπόλοιπους δρομείς, τους εθελοντές που σε εφοδιάζουν, τις μουσικές μπάντες που σε ταξιδεύουν, τη φύση τριγύρω σου και τόσα άλλα που δεν σε αφήνουν λεπτό μόνο.
Τα τελευταία μέτρα
Τελευταία μέτρα, “το Καλλιμάρμαρο σας περιμένει” φώναζαν όλοι, κόσμος στις κερκίδες, μουσικές στα ηχεία και σκίζεις με τη σειρά σου κι εσύ το νήμα του τερματισμού. Συγκίνηση, έντονα συναισθήματα, δάκρυα, αγκαλιές, συναισθήματα που δεν μπορείς να διαχειριστείς τη στιγμή εκείνη... Όλα μοιάζουν τόσο εύκολα όταν τα ολοκληρώνεις, μα σημασία σίγουρα έχει ο αγώνας με όσα συνεπάγεται αυτός γιατί δοκιμάζει το πείσμα της ψυχής και τα ανθρώπινα όρια.
Μία μοναδική στιγμή που αποδεικνύει το μεγαλείο του νικητή ήταν και αυτή του πρώτου Έλληνα άνδρα όπου με το πού τερμάτισε περίμενε τον φίλο του που βγήκε δεύτερος και του έδωσε μία μεγάλη αγκαλιά. Πέρσι, να σημειωθεί, είχε συμβεί ακριβώς το αντίθετο. Αυτό θα πει “ευ αγωνίζεσθαι”, σεβασμός, αγάπη, μεγαλείο ψυχής… Αυτά και πόσα άλλα μπορείς να τα ζήσεις κι εσύ, γιατί μπορείς, μόνο βάζοντας τους δικού σου προσωπικούς στόχους, όποιοι κι εάν είναι αυτοί!
Ραντεβού στην εκκίνηση!
Πηγή: skai.gr
