Το γεγονός ότι έζησα δύσκολες συνθήκες στο βουνό, να μην έχω νερό και να πρέπει να βράσω χιόνι με έκανε πιο ευτυχισμένη στην καθημερινή μου ζωή και πιο ανθεκτική ως μαμά
Της Μαριαλενής Τσουβελεκίδη
«Υπάρχουν απάτητες κορυφές μόνο επειδή κάποιος δεν τις έχει πατήσει ακόμα». Πρόκειται για μία από της φράσεις της Χριστίνας Φλαμπούρη σε συνέντευξη που παραχώρησε στο skai.gr.
H Χριστίνα Φλαμπούρη είναι η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε το Έβερεστ και που ολοκλήρωσε το «7 Summits Project», δηλαδή την ανάβαση στην υψηλότερη κορυφή κάθε ηπείρου. Μιλά για τα «αποκτήματα» αυτού του ταξιδιού που χρειάστηκε περίπου 3,5 χρόνια για να εκπληρωθεί με κίνδυνο κάποιες φορές να μη γυρίσει αρτιμελής, αλλά και για το πέρασμα από μία τόσο δραστήρια ζωή στην ανάβαση μίας πολύ δύσκολης «κορυφής», αυτής της μητρότητας.
«Μόλις γέννησα το πρώτο μου παιδάκι, τον Αντώνη, φοβόμουν ότι θα πάθω επιλόχειο κατάθλιψη», αναφέρει. Έτσι ξεκίνησε την ομάδα outdoor moms (@outdoor_moms_greece), μία κοινότητα μαμάδων που πηγαίνουν για πεζοπορίες μαζί με τα μωρά τους, αλλά διοργανώνουν πολλές και ποικίλες δραστηριότητες.
Πώς ασχολήθηκες με την ορειβασία; Πώς αποφάσισες ότι θέλεις να κατακτήσεις τις 7 κορυφές;
Δεν ήμουν επαγγελματίας αθλήτρια. Δεν έκανα καν ορειβασία. Η ορειβασία ήρθε στη ζωή μου στα 24. Από ένα τυχαίο γεγονός βρέθηκα σε μία εκδρομή αναρρίχησης. Δεν τα πήγα καθόλου καλά σε εκείνη την εκδρομή. Ήμουν η μοναδική από τα 30 άτομα που δεν μπορούσα να ολοκληρώσω καμία διαδρομή. Μετά ξεκίνησε το βουνό για μένα σαν ένα challenge, σαν μία πρόκληση να καταπολεμήσω αυτό τον χαζό φόβο σε εκείνη την εκδρομή. Επομένως, μία αποτυχία ήταν η αφορμή να πεισμώσω και να καταπολεμήσω τον φόβο μου για τα ύψη, που πολλοί έχουμε όταν βρεθούμε στην άκρη του μπαλκονιού ή της ταράτσας.
Αυτή η αυτοπεποίθηση άρχισε να με ακολουθεί παντού στις προσωπικές μου σχέσεις, στη δουλειά. Αυτό αγάπησα στο βουνό
Μέχρι τα 24 μου ήμουν ένα παιδί, που δεν έπαιρνα ρίσκα. Δεν έκανα πράγματα που δεν είχε ανοίξει κάποιος άλλος τον δρόμο για μένα. Ακόμα και το χόμπι μου ήταν αυτό που είχε επιλέξει ο μεγάλος μου αδερφός. Έκανα ιστιοπλοΐα. Η πρώτη φορά που έκανα κάτι ανοίγοντας τα δικά μου φτερά ήταν όταν ξεκίνησα να σκαρφαλώνω και άρχισα να συνειδητοποιώ ότι μέσα από το βουνό γίνομαι πιο δυνατός άνθρωπος. Γέμιζα αυτοπεποίθηση, γιατί ένα πέρασμα που μπορεί την πρώτη φορά να μην μπορούσα να το κάνω, αν δούλευα την επόμενη φορά τα κατάφερνα. Και όταν είχα να περάσω ένα ίδιο ή ένα παρόμοιο πέρασμα, ήμουν πιο δυνατή, πιο ατρόμητη. Αυτή η αυτοπεποίθηση άρχισε να με ακολουθεί παντού στις προσωπικές μου σχέσεις, στη δουλειά. Αυτό αγάπησα στο βουνό. Έτσι, μία αρχική πρόκληση έγινε τρόπος ζωής.
Οι 7 κορυφές ήρθαν λίγο αργότερα, όταν κάποια στιγμή ονειρεύτηκα τον εαυτό μου να πατάω τη στέγη του κόσμου. Ήμουν, όμως, πολύ νέα στην ορειβασία. Ήξερα ότι δεν είμαι έτοιμη, φυσικά. Ντρεπόμουν να το πω γιατί πίστευα ότι θα με κοροϊδεύουν. Πάραυτα άρχισα να μελετάω και να διαβάζω το τι χρειάζεται για να τα καταφέρω. Έτσι, έπεσα πάνω στο project «7 Summits», ένα ορειβατικό πρότζεκτ που συνδυάζει την ανάβαση στην ψηλότερη κορυφή σε κάθε Ήπειρο. Άρα, ορειβασία υψηλού επιπέδου και ταξίδι σε όλο τον κόσμο. Σκέφτηκα ότι οι πιο εύκολες κορυφές οι πιο χαμηλές θα με βοηθήσουν να δυναμώσω, να μάθω κάτι καινούριο, να είμαι πιο έτοιμη ορειβάτισσα, έτσι ώστε κάποια στιγμή να πατήσω τη στέγη του κόσμου. Οι 7 κορυφές στο μυαλό μου σημαίνει πρόοδος.
Πώς ήταν η διαδικασία κατάκτησης των κορυφών; Υπήρχαν αποτυχίες, βήματα πίσω;
Όπως και στο βουνό, ανεβαίνεις ψηλά και ξανακατεβαίνεις χαμηλά για να μπορέσεις να τα καταφέρεις. Στο βουνό κάνουμε εγκλιματισμό. Εγκλιματισμός είναι η διαδικασία, με την οποία δίνεις χρόνο στον εαυτό σου να προσαρμοστεί στις συνθήκες: λιγότερο οξυγόνο και πολύ κρύο. Άρα, ανεβαίνουμε ψηλά σε ένα υψόμετρο και μετά ξανακατεβαίνουμε χαμηλά για να ξεκουραστούμε, για να δυναμώσουμε, να δώσουμε χρόνο στο σώμα μας να συνηθίσει και μετά πάλι ξανά ανεβαίνουμε. Δε σημαίνει ότι ο δρόμος προς την κορυφή είναι γραμμικός. Ακόμα και τα σταματήματα, ακόμα και οι μέρες που ήμασταν κουρασμένοι και έπρεπε να πάρουμε μία μέρα ξεκούρασης παραπάνω από το πρόγραμμα, ήταν μέρος μίας μεγαλύτερης προσπάθειας και δεν τα κατάφερα με την πρώτη φορά, αλλά δεν είπα απέτυχα. Είπα ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί η προσπάθεια. Μετά από λίγους μήνες ξαναγύρισα στην ίδια κορυφή και κατάφερα να ανοίξω την ελληνική σημαία στην ψηλότερη κορυφή της Νοτίου Αμερικής. Η αποτυχία είναι ανάλογα με το πως την αντιλαμβάνεσαι.
Από τη στιγμή που πάτησα την πρώτη μου κορυφή που ήταν, η ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης, το Ελμπρούς, μέχρι την τελευταία μου που ήταν η ψηλότερη κορυφή της Ανταρκτικής, το Όρος Βίνσεν, μου πήρε ακριβώς 3,5 χρόνια. Σε αυτά τα 3,5 χρόνια προπονούμουν συνέχεια, παράλληλα με τη δουλειά μου, γιατί έπρεπε να έχω την άδεια του χρόνου, για να μπορέσω να σκαρφαλώσω. Δεν είμαι επαγγελματίας αθλήτρια. Επομένως, έπρεπε να δουλεύω για να ζω. Στο βουνό πήγαινα στις άδειές μου. Τις έπαιρνα όλες μαζί για να πηγαίνω μία αποστολή.
Ένιωθα κούραση γιατί σκέφτηκα: ‘Πόσο πολύ μας κυνηγούν τα στερεότυπα’. Όταν βλέπεις ένα κορίτσι λεπτεπίλεπτο όμορφο, κομψά φτιαγμένο, θεωρείς ότι δεν είναι δυνατό
Σίγουρα νιώθεις κούραση και σωματική και πνευματική κάποιες φορές. Πνευματική κούραση ένιωθα όταν έψαχνα τους οικονομικούς πόρους να τα καταφέρω. Έψαχνα να βρω χορηγούς για να μπορέσουν να στηρίξουν οικονομικά τις αποστολές. Χωρίς τις εταιρείες που στάθηκαν δίπλα δε θα μπορούσα να έχω στηρίξει οικονομικά μία τέτοια αποστολή. Το οικονομικό βουνό ήταν το πιο δύσκολο ψυχολογικά. Έβλεπα ότι δεν με πίστευαν γιατί έβλεπαν ένα μικρό κορίτσι απέναντί τους. Χρησιμοποιώ τη λέξη κορίτσι γιατί τότε ήμουν 24χρονών. Ένιωθα κούραση γιατί σκέφτηκα: ‘Πόσο πολύ μας κυνηγούν τα στερεότυπα!’. Όταν βλέπεις ένα κορίτσι λεπτεπίλεπτο όμορφο, όμορφα φτιαγμένο, θεωρείς ότι δεν είναι δυνατό. Έχουμε μάθει όταν λέμε έναν άνθρωπο δυνατό να έχουμε στο μυαλό μας ένα άντρα γεροδεμένο, λίγο αξύριστο…
Τι θα συμβούλευες οποιονδήποτε έχει μία κορυφή να κατακτήσει;
Όταν με ρωτάνε αν είμαι η καλύτερη ορειβάτισσα γυναίκα στην Ελλάδα, γιατί εγώ πρώτη κατέκτησα το Έβερεστ και τις επτά κορυφές. Φυσικά, και δεν είμαι η καλύτερη ορειβάτισσα. Υπάρχουν πάρα πολλές αξιόλογες αθλήτριες. Ίσως, η στρατηγική η δική μου με βοήθησε να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα λίγο πιο σύντομα. Έτσι θα έλεγα: Δεν υπάρχουν απάτητες κορυφές. Μάλλον, υπάρχουν απάτητες κορυφές μόνο μέχρι να βρεθεί κάποιος να τις πατήσει. Δεν υπάρχει κάτι αδύνατο. Φαίνεται θεωρητικά αδύνατο μέχρι να βρεθεί κάποιος να το κάνει. Βάλε ένα στόχο, δούλεψε σκληρά και όλα θα γίνουν. Όπως και στη ζωή όταν βάζουμε στόχους και μας φαίνονται βουνό, άμα το δούμε μέρα-μέρα και κάθε μέρα κάνουμε κάτι για τον στόχο μας, τελικά θα φτάσουμε στο βουνό χωρίς να το καταλάβουμε.
Φοβήθηκα ότι δε θα γυρίσω αρτιμελής
Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στο αν το θέλω πραγματικά. Ήθελα πολύ να δουλέψω και να δω τη θέα από τα 8.848 μέτρα, που είναι το Έβερεστ, για μένα σήμαινε πολλά. Σήμαινε δύναμη για ζωή. Ήταν σημαντικό για μένα το ότι ήμουν το κορίτσι της διπλανής πόρτας, που δεν είχε ορειβάτες γονείς, ούτε το οικονομικό backround. Υπήρχαν δύσκολες στιγμές. Φοβήθηκα ότι δε θα γυρίσω αρτιμελής. Προσπάθησα με τη στρατηγική, το πλάνο και την προετοιμασία, να μειώνω το ρίσκο.
Έχεις πει ότι δε θα ήθελες να χαρακτηριστείς ως μόνο ένα πράγμα. Τι εννοείς με αυτό;
Μου φαίνεται πολύ λίγο να πω είμαι η Χριστίνα Φλαμπούρη που δουλεύω σε μία πολυεθνική στο μάρκετινγκ. Δεν είμαι μόνο αυτό. Ακόμη και το βουνό που είναι πολύ μεγάλο κομμάτι της ζωής μου.Μου φαίνεται πολύ λίγο να πω ότι είμαι η Χριστίνα η ορειβάτης. Η συγγραφέας. Η μαμά. Θεωρώ ότι όταν κάποιος έχει μία πολύπλευρη προσωπικότητα, ο ένας τομέας σαν να φορτίζει τον άλλον. Το γεγονός ότι δουλεύω σε εταιρείες και έχω πολύ καλό project management με βοήθησε να είμαι πολύ οργανωμένη στις ορειβατικές αποστολές μου. Το γεγονός ότι ανέβηκα υψηλές κορυφές με έμαθε να ξεπερνώ τα εμπόδια όχι μόνο στη δουλειά αλλά και στην καθημερινή ζωή. Το γεγονός ότι έζησα δύσκολες συνθήκες στο βουνό, να μην έχω νερό και να πρέπει να βράσω χιόνι με έκανε πιο ευτυχισμένη στην καθημερινή μου ζωή. Με έκανε πιο ανθεκτική σαν μαμά. Το να έχω πολλές πτυχές νομίζω συνολικά με κάνει πιο χαρούμενη. Γι’ αυτό δεν μου αρέσει να χαρακτηρίζομαι μόνο από μία ιδιότητα.
Πλέον δεν ανεβαίνεις μόνη σου τα βουνά αλλά έχεις και παρέα. Θες να μας πεις λίγα λόγια για τις outdoor moms;
Μόλις γέννησα το πρώτο μου παιδάκι, τον Αντώνη, φοβόμουν ότι θα πάθω επιλόχειο κατάθλιψη. Πριν μείνω έγκυος ήμουν σε ταξίδι στην Ανταρκτική και γύρναγα τις κορυφές του κόσμου. Όταν γέννησα όλοι μου έλεγαν ‘Τώρα θα κάτσεις μέσα, θα κλειστείς, τέρμα τα ταξίδια, τέρμα όλα’. Και είπα όχι. Τέρμα τίποτα. Θα τα συνεχίσω όλα.
Είμαστε μία κοινότητα μαμάδων που βγαίνει έξω στη φύση με τα μωρά
Το κομμάτι των outdoor moms ήταν μία προσπάθεια να βρω και άλλες κοπέλες, που ίσως νιώθουν δυσκολία, καταπίεση, λίγο πιο down με το που γεννήσουμε, γιατί αλλάζουν οι προτεραιότητές μας, αλλάζουν οι παρέες μας, ίσως δεν βγαίνουμε τόσο εύκολα έξω. Έτσι, σκέφτηκα ότι κάνοντας μία ομάδα θα μπορέσω αρχικά να βρω άλλες φίλες.
Στην πορεία η ομάδα μεγάλωσε τόσο γρήγορα και πλέον είμαστε μία κοινότητα μαμάδων που η μία εμπνέει την άλλη με tips, με ένα τηλέφωνο που θα πει πάμε μία βόλτα στο βουνό στη θάλασσα. Άρα, είμαστε μία κοινότητα μαμάδων που βγαίνει έξω στη φύση με τα μωρά, γιατί ακόμα και στα νεογέννητα η φύση κάνει πολύ καλό, τα κάνει να ηρεμούν. Όταν πάμε για πεζοπορία τα μωράκια είναι στο μάρσιπο και κοιμούνται. Οι συναντήσεις μας είναι σαν μεγάλα play dates.
Πηγή: skai.gr
